Bataklıkta açan bir çiçekti
özgürlük.
Alabildiğince koşabilmekti hayat,
durmadan.
Kim derdi; hayallerimizden
vazgeçeceğiz.
Şimdi solgun bir yaprak
düşlerimiz,
Ulaşılması güç.
İnsan unutur mu?
Unuttuk işte.
“Neydik, ne olduk” demeye fırsat
kalmadı.
En güzel zamanlarımızdı hâlbuki
durulduk.
Tutsak olduk,
Poşumuzdan, öpmelerimizden,
içmelerimizden dolayı.
Şelaleydi ruhumuz, kuruduk.
İşte unuttuk, unuttuk, unuttuk ve
yok olduk!
Yorumlar